Οι απολύσεις στο Δημόσιο θα φέρουν μεγαλύτερη ύφεση στην οικονομία;

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 28 Ιανουαρίου 2014 08:04

Με αφορμή την δικαστική απόφαση για το εισόδημα των ένστολων, θα ήταν λογικό να ανοίξει μια ειλικρινής συζήτηση περί του ύψους των αμοιβών. Τι μπορεί να δώσει το κράτος στους υπαλλήλους του και σε πόσους υπαλλήλους. Αλλά και γιατί οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο να είναι πιο προνομιούχοι από τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα.

Συζήτηση όμως, σοβαρή, θα πρέπει να γίνει και για τις απολύσεις στο Δημόσιο, τις οποίες ήθελε από την αρχή η τρόικα, αφού στο δημόσιο ήταν το πρόβλημα. Να δούμε ακόμη και την ανάλυση σύμφωνα με την οποία στην Ελλάδα όσο περισσότερες είναι οι απολύσεις στο δημόσιο, τόσο μεγαλύτερη είναι η ύφεση στην πραγματική οικονομία.

Και επειδή αυτό ακούγεται συχνά, έχει ενδιαφέρον να δούμε πως το σχολιάζει ο καθηγητής Ζαφείρης Τζαννάτος, πρώην σύμβουλος του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας και της Παγκόσμιας Τράπεζας σε συνέντευξη στο naftemporiki.gr. Λέει λοιπόν:

«Είναι κοινός τόπος ότι η απόλυση των μη παραγωγικών εργαζομένων αυξάνει την παραγωγικότητα και δίνει ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη. Αυτό ισχύει για κάθε τομέα, δημόσιο ή ιδιωτικό. Ωστόσο, αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, οι μισθοί των οποίων καταβάλλονται μέσω των φόρων οι οποίοι επηρεάζουν αρνητικά τις επιδόσεις του ιδιωτικού τομέα. Η διατήρηση πλεονάζοντος προσωπικού στον δημόσιο τομέα «χτυπά» δύο φορές την οικονομία.

Πρέπει, ωστόσο, να γίνει διάκριση του δημόσιου τομέα μεταξύ της κεντρικής διοίκησης και των κρατικών επιχειρήσεων. Η δημόσια διοίκηση, ακόμη και πολλές κοινωνικές υπηρεσίες, είναι σίγουρα υπερμεγέθης. Για παράδειγμα, τη στιγμή που άρχισε η κρίση, το 20% των τμημάτων στον δημόσιο τομέα είχε μόνο έναν υπάλληλο. Αυτά τα τμήματα, μαζί με εκείνα που είχαν δύο υπαλλήλους (τον διευθυντή και ενδεχομένως έναν ή μία γραμματέα), αντιπροσώπευαν το 1/3 του συνόλου των τμημάτων. Είναι σαφές εδώ ότι προσλήψεις γίνονται σε θέσεις που δημιουργούνται από την πολιτική «ανάγκη» απασχόλησης και προώθησης των ημετέρων, φίλων και συγγενών. Ωστόσο, η δημόσια διοίκηση και οι κοινωνικές υπηρεσίες διαδραματίζουν επίσης ζωτικό ρόλο στη λειτουργία των υποθέσεων του κράτους και προσφέρουν εκπαίδευση, υγεία και κοινωνικές υπηρεσίες στους πολίτες. Θα πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός προτού αποφασίσει ποιον τομέα θα συρρικνώσει και ποιον υπάλληλο θα απολύσει. Η αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων στον δημόσιο τομέα και οι σωστές απολύσεις πρέπει να γίνονται βάσει προγράμματος βασισμένου σε τρεις εμπεριστατωμένες εκθέσεις: οικονομικές, θεσμικές και λειτουργικές. Οι αναπτυγμένες χώρες διενεργούν τέτοιες μελέτες πριν προβούν σε μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα υστερεί σε αυτόν τον τομέα ακόμη και τώρα, ενώ έχει ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα στο άμεσο μέλλον.

Ωστόσο, το μεγάλο μέρος του προβλήματος στον δημόσιο τομέα έχει να κάνει με τις κρατικές επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ), στις οποίες οφείλεται εν πολλοίς η κακή φήμη της Ελλάδας περί «τεμπέληδων, υπερπληρωμένων και πρόωρα συνταξιοδοτούμενων εργαζομένων». Από το 1970 έως το 2007 η απασχόληση αυξήθηκε κατά 31% στον ιδιωτικό τομέα και κατά 150% στον δημόσιο τομέα -η αύξηση προήλθε σχεδόν αποκλειστικά από τη δημιουργία θέσεων εργασίας με ιδιαίτερα προνομιακούς όρους στις ΔΕΚΟ. Οι ΔΕΚΟ δραστηριοποιούνται στους παραγωγικούς τομείς όπου δυνητικά ένας υγιής ιδιωτικός τομέας μπορεί να παράγει περισσότερο. Από την πλευρά του κόστους, οι ΔΕΚΟ στην Ελλάδα κατέληξαν να προσφέρουν πολλά, δαπανηρά και σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητα προνόμια στους υπαλλήλους τους. Η Ελλάδα δεν χρειαζόταν την τρόικα για να αρχίσει να αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα. Είναι κάτι που έπρεπε να έχει συμβεί πριν από πολλά χρόνια. Και νομίζω ότι, με εξαίρεση εκείνους που ενδέχεται να θιγούν από τον εξορθολογισμό των κρατικών επιχειρήσεων, θα συμφωνήσει με αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που εργάζεται σκληρά και αγωνίζεται να επιζήσει κάτω από επαχθείς συνθήκες.

Έτσι, παρά την ανησυχία ότι οι περικοπές στον δημόσιο τομέα θα συμβάλουν στην ύφεση, καταστέλλοντας την αγοραστική δύναμη των απολυθέντων εργαζομένων, το ζήτημα είναι αν οι εν λόγω εργαζόμενοι είναι παραγωγικοί και πώς αυτοί χρηματοδοτούνται. Ο εναλλακτικός τρόπος για να εξετάσουμε αυτό το θέμα είναι να δούμε αν υπάρχουν άλλες μορφές δημοσίων δαπανών που μπορεί να είναι πιο παραγωγικές. Η απάντηση σε αυτό είναι οι επενδύσεις με μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική ανταπόδοση, οι οποίες αποβλέπουν στη μείωση της διαφθοράς, στη δημιουργία χρήσιμων υποδομών και στην προστασία και στην ανάπτυξη του ανθρώπινου κεφαλαίου -για παράδειγμα, μέσω της βελτίωσης της εκπαίδευσης και της υγείας».

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >