Σε μια χώρα με έξι χρόνια βαθιάς ύφεσης

Σε μια χώρα με έξι χρόνια βαθιάς ύφεσης

20131112 vimatizontas

Όταν μια κυβέρνηση αποφασίζει αρλούμπες όπως αυτές με το ηλεκτρικό ρεύμα σε μια χώρα που είναι στο ευρώ, δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν. Είτε η κυβέρνηση έφτασε στα όρια της και δεν μπορεί να βγάλει άκρη, είτε η χώρα είναι κατεστραμμένη και έρχεται η τελική πτώση. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έφτασε στα όρια της, γιατί δεν έχει όρια, στην πραγματικότητα. Άλλοι αποφασίζουν και αυτή, κουτσά στραβά, κάνει ότι μπορεί και ότι της επιτρέπουν οι όποιες δεσμεύσεις έχει. Είτε υπάρχει κυβέρνηση, είτε όχι, δεν έχει καμιά διαφορά.

Μένει λοιπόν, μια χώρα, ένα βήμα πριν από το «μπαμ». Μετά, σε κάτι θα μπορούμε να ελπίζουμε και κακώς που έκαναν τόση καθυστέρηση οι κυβερνήσεις της κρίσης. Τουλάχιστον, όταν φτάσουμε στον πάτο, θα έχουμε να ελπίζουμε για σταθερότητα και ψήγματα ανάπτυξης.

Αλλά όμως, πραγματικής ανάπτυξη και όχι τα συμφωνημένα πλεονάσματα. Διαβάστε λοιπόν παρακάτω τα γραφόμενα του Νίκου Φραντζή στη Ναυτεμπορική για τα περί πλεονάσματος και ανάπτυξης:   

«Με πλεόνασμα τα βάζω, με πλεόνασμα τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Η παραφθορά της γνωστής λαϊκής παροιμίας φαίνεται να ταιριάζει «γάντι» σε όποιον διατυπώνει, έστω και για τυπικούς λόγους, απορίες όταν αντιπαραβάλλει τις βελτιώσεις που προβάλλονται στο δημοσιονομικό επίπεδο και τις μεταβολές που καταγράφουν οι δείκτες οι οποίοι μετρούν τις επιδόσεις της πραγματικής οικονομίας.

Τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν δίνουν την αίσθηση ομοβροντίας. Η δραστηριότητα στην οικοδομή διατήρησε την πτωτική της πορεία, υποχωρώντας στο εννεάμηνο κατά 34%. Οι απώλειες σε σύγκριση με τα προ της κρίσης επίπεδα φθάνουν στο 85%.

Ταυτόχρονα, η βιομηχανική παραγωγή δεν λέει να σηκώσει κεφάλι, αφού σημείωσε απώλειες κατά 5,2% τον Οκτώβριο σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του προηγούμενου έτους. Συγκρινόμενη με τα προ κρίσης επίπεδα καταγράφει υποχώρηση κατά 30%.

Ωστόσο, η δυσμενής εικόνα δεν ολοκληρώνεται εδώ, αφού συνοδεύεται από αρνητική εξέλιξη σε ένα πεδίο το οποίο έδειξε να βελτιώνεται πρόσκαιρα. Ο λόγος για τις εξαγωγές, οι οποίες δεν κατορθώνουν να διατηρήσουν την πολύ καλή πορεία της περασμένης χρονιάς. Τον Οκτώβριο ήταν λιγότερες κατά 6,9% από αυτές του ίδιου μήνα της περασμένης χρονιάς.

Η παράθεση στατιστικών στοιχείων είναι απολύτως κουραστική, όχι για τον αναγνώστη που αναγκάζεται να διαβάζει ένα κείμενο με πολλά αριθμητικά δεδομένα, αλλά για όποιον, ζώντας σε μια χώρα με έξι χρόνια βαθιάς ύφεσης, διαπιστώνει ότι η πορεία της ανάκαμψης όχι μόνο δεν έχει ξεκινήσει, αλλά δεν υφίστανται καν σημάδια ότι υπάρχει κάπου σε ένα ορατό οπτικό πεδίο.

Θα μπορούσε κάποιος, επιστρατεύοντας όλη την καλή του θέληση, να αποδεχθεί τα περί δημοσιονομικού πλεονάσματος, αφήνοντας στην άκρη την κριτική για όλα τα δημοσιολογιστικά τεχνάσματα που το παράγουν, αλλά το αποτέλεσμα στην πραγματικότητα θα ήταν το ίδιο: Ανάπτυξη δεν προκύπτει και ούτε είναι εμφανές από πού θα μπορούσε να προέλθει.

Ο δημόσιος τομέας δεν είναι πλέον σε θέση να προσφέρει οτιδήποτε στην εγχώρια ζήτηση. Οι σοβαρές ξένες επενδύσεις απουσιάζουν και οι εισροές κεφαλαίων έδειξαν να κινητοποιούνται μόνο όταν μυρίστηκαν χρηματιστηριακά κέρδη. Το τραπεζικό σύστημα θα παραμείνει, όπως όλα δείχνουν, για ένα ή δύο χρόνια ακόμη στον πάγο. Οι καταναλωτές δεν έχουν καμία διάθεση να υποστηρίξουν αυτήν τους την ιδιότητα, καθώς μετρούν τις πληγές που έχει αφήσει η ανεργία, η μείωση των εισοδημάτων και η άκρατη υπερφορολόγηση.

Όποιος, εντός ή εκτός Ελλάδος, αναζητά την ανάπτυξη, κάτι θα πρέπει να κάνει για να διορθώσει κάποιον από τους προηγούμενους παράγοντες. Αλλά δεν φαίνεται κανείς να έχει ταυτόχρονα και τη γνώση και την ικανότητα και την πρόθεση να το κάνει...».

Ακριβώς έτσι… Η ανάπτυξη δεν διατάσσεται και επιπλέον, αν δεν μας χαρίσουν το μισό χρέος, ούτε ένα ευρώ δεν θα επενδυθεί στην χώρα μας, γιατί ποιος τρελός θα ρισκάρει τα λεφτά του σε μια χώρα που λικνίζεται συνέχεια στο χείλος του γκρεμού. Προσοχή… ανάπτυξη δεν είναι να πουλάμε τα «ασημικά» και τα λεφτά να πηγαίνουν για αποπληρωμή του υπέρογκου χρέους.