Με την κάμερα στο χέρι, αποφάσισα να εξορμήσω στην Οίτη αλλά και στην οροσειρά της Ροδόπης κοντά στο Παρθένο Δάσος ή Καρά ντερέ όπως το λένε. Και στις δύο εξορμήσεις ήρθα «αντιμέτωπος» με το μεγαλύτερο θηλαστικό που έχουμε στη χώρα μας: την αρκούδα... Αρχές Ιουνίου βρέθηκα στους πρόποδες της Οίτης, ψάχνοντας μαζί με έναν καλό φίλο να βρω μανιτάρια.
Δυστυχώς λόγω της ανομβρίας δεν βρήκαμε μανιτάρια και έτσι αποφασίσαμε να ανεβούμε στην Οίτη και να περάσουμε μέσα από τον Εθνικό Δρυμό ώστε να βγάλουμε φωτογραφίες και να θαυμάσουμε τη φυσική ομορφιά του βουνού.
Ετσι λοιπόν και ενώ ήμασταν απορροφημένοι από την ομορφιά του φυσικού τοπίου, το μάτι μου έπεσε πάνω σε κάτι μελίσσια. Τι το περίεργο. Και όμως, τα μελίσσια ήταν προστατευμένα από έναν ηλεκτροφόρο φράχτη για να τα προστατεύει από τις επιδρομές των αρκούδων.
Δεν το πίστευα. Μέχρι τότε ήξερα ότι οι αρκούδες είχαν φτάσει μέχρι το Πήλιο και αυτές με ερωτηματικό.
Και όμως η περίφραξη που είδα αυτό αποδεικνύει.
Και το αποδεικνύει και το σχετικό δημοσίευμα στο «ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ» σύμφωνα με το οποίο αρκούδα έκανε την εμφάνισή της στο χωριό Καλοσκοπή αλλά και στην Παύλιανη του νομού Φθοιώτιδας.
Σύμφωνα με το «ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ» είχε δολοφονηθεί μια ακόμη αρκούδα στην περιοχή της Οίτης! Αυτές οι αρκούδες όμως πώς βρέθηκαν τόσο χαμηλά; Είναι αρκούδες που έχουν απελευθερώσει στην περιοχή κάποιες ΜΚΟ ή έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι αρκούδες στη Βόρεια Ελλάδα και αρχίζουν να κατεβαίνουν πιο χαμηλά για να βρουν τον κατάλληλο βιότοπο; Δυστυχώς δεν γνωρίζω να σας πω.
Οροσειρά Ροδόπης
Το καλοκαίρι του 2012 κοντά στο Παρθένο Δάσος, στην οροσειρά της Ροδόπης, συνεργάτης του ihunt.gr είχε βρει μια φωλιά μπεκάτσας με τρία μικρά μπεκατσάκια.
Ετσι, την επόμενη χρονιά αποφάσισα να του προτείνω να εκδράμουμε από κοινού στην περιοχή, μήπως ήμουν και εγώ τυχερός και έβλεπα μικρά μπεκατσάκια. Πού όμως τέτοια τύχη... Αντ' αυτού όμως ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με ένα μεγάλο αγρίμι ....
Από το πρωί είχαμε δει τα σημάδια που είχε αφήσει στο διάβα της. Χνάρια, περιττώματα, γκρεμισμένες αγριοκερασιές και γδαρμένοι κορμοί δένδρων έκαναν αισθητή την παρουσία της στην περιοχή.
Η συνάντηση
Αφού δεν βρήκαμε καμιά μπεκατσοφωλιά στην περιοχή που είχε βρεθεί το 2012 αποφασίσαμε να μετακινηθούμε. Πάνω σε μια ανηφορική στροφή και ενώ πρώτα ακούσαμε για δευτερόλεπτα «κάτι» να μας πλησιάζει γρήγορα, βλέπουμε να ξεπετάγεται από την στροφή ένας μεγάλος όγκος που κατευθυνόταν με ταχύτητα προς τα πάνω μας. Δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε.
Ηταν μια καφέ αρκούδα. Μια αρκούδα που ερχόταν κατά πάνω μας με ταχύτητα! Ηταν δεν ήταν 20 μέτρα η απόσταση που μας χώριζε από την αρκούδα! Σαστίσαμε! Μας κόπηκε για λίγα δευτερόλεπτα η ανάσα!
Ακινητοποιημένοι και ανήμποροι, παρακολουθήσαμε την αρκούδα που με έναν σάλτο εξαφανίστηκε στην πυκνή βλάστηση και κατηφόρισε στο ρέμα... Τι ανακούφιση!!!
Κάναμε λίγα λεπτά να ξεπεράσουμε το σοκ. Αφού το ξεπεράσαμε, άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου γιατί δεν βρήκα την ψυχραιμία να την τραβήξω video ή έστω μια φωτογραφία.
Θα ήταν πράγματι μοναδικό...
Αργότερα βρήκα φίλους που δουλεύουν στην περιοχή και τους διηγήθηκα το περιστατικό.
Δεν τους φάνηκε παράξενο και μάλιστα μου είπαν ότι υπάρχουν αρκετές αρκούδες στην περιοχή, αλλά δεν έχουν πειράξει ποτέ κανέναν.
Εχουν μάθει να ζουν με τις αρκούδες και όλα τα άλλα αγρίμια που κυκλοφορούν στην περιοχή. Ξέρουν πολύ καλά ότι όλα αυτά τα αγρίμια δεν πρόκειται να πειράξουν τον άνθρωπο εάν δεν αισθανθούν ότι κινδυνεύουν.
Και σας πληροφορώ ότι εκεί πάνω στη Ροδόπη κυκλοφορούν λύκοι, αρκούδες, αγριόγατες και ίσως και λύγκες.
Επιθετικότητα & ΜΚΟ
Βέβαια, υπάρχουν και οι συχνές επιθέσεις των αρκούδων κυρίως στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία όπου ο πληθυσμός τους παρουσιάζει μεγάλη αύξηση.
Επιθέσεις σε κτηνοτροφικές μονάδες, μελίσσια μέχρι και σε ανθρώπους της υπαίθρου που προσπάθησαν να σώσουν το βιός τους. Εχετε σκεφτεί όμως γιατί οι αρκούδες φτάνουν σε αυτό το σημείο;
Ισως γιατί δεν βρίσκουν τροφή στην άγρια φύση και αναγκάζονται να φτάσουν στις παρυφές των χωριών αλλά και των πόλεων για να τραφούν.
Πάλι και σε αυτή την περίπτωση την απόλυτη ευθύνη έχει ο άνθρωπος που στην προσπάθειά του να βοηθήσει στην ανάκαμψη του πληθυσμού των αρκούδων, κατόρθωσε να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα.
Nα σεβόμαστε
Εμείς οι κυνηγοί, επειδή βρισκόμαστε πολλές φορές στο βουνό είτε για κυνήγι είτε γιατί μας αρέσει η φύση, πρέπει να σεβόμαστε αλλά να μη φοβόμαστε τα άγρια αυτά ζώα.
Το να σηκώσουμε το τουφέκι κατά πάνω τους με τη δικαιολογία ότι απλά φοβηθήκαμε (και χωρίς να απειληθούμε ουσιαστικά) ίσως είναι η εύκολη λύση.
Το να μάθουμε να ζούμε και να μοιραζόμαστε μαζί τους το περιβάλλον που γι' αυτά, είναι το σπίτι τους, είναι ο δύσκολος αλλά ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς.
Τα αγρίμια αυτά παίζουν κάποιο ρόλο στο οικοσύστημα. Το να τα εξοντώσουμε δεν είναι η λύση.
Αλλά και οι προσωπικές απόψεις για υπερπληθυσμού είναι σεβαστές όμως εμείς δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε πότε ο πληθυσμός τους είναι σε αύξηση και πότε σε μείωση.
Αυτό ας το κρίνουν οι ειδικοί...
«Σεβασμός στη φύση».
Αυτό πρέπει να είναι το μότο μας.
Κωνσταντίνος Λουρής
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Κωνσταντίνος Λουρής