Καρυδότσουφλο λες και έμοιαζε η χώρα μας όλο το 2013, μέσα σε φουρτούνες και σε θάλασσες αγριεμένες. Και όποια αμυδρή επιτυχία έλεγε πως εξασφάλιζε η κυβέρνηση, μέσα σε λίγες μέρες γινόταν χίμαιρα, αν δεν γύριζε κατά πάνω μας. Όσο για το πολιτικό προσωπικό της χώρας, άλλοι προσηλωμένοι στο να μη κάνουν τίποτα και άλλοι να σκέφτονται λες και βρίσκονται σε άλλη εποχή, σε άλλο χρόνο. Αν βάλεις και την δημοσκοπική εμπιστοσύνη που δείχνει μεγάλο μέρος του λαού σε ένα ναζιστικό κόμμα, επειδή τα άλλα δεν μπορούν να τον πείσουν, δύσκολα το καρυδότσουφλο «Ελλάς» θα αντέξει στον ωκεανό των προβλημάτων και το 2014.
Είπε πριν λίγες ημέρες ο πρώην υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος, πως στη νέα χρονιά πρέπει να υπάρξει πολιτική συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων, προφανώς των περισσότερων που έτσι και αλλιώς είναι υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ακριβώς για να μη βγούμε εκτός τροχιάς και τελικά εκτός Ευρώπης.
Τα λόγια του για το ευρύ κοινό, μάλλον πνίγηκαν στην αιθαλομίχλη των ημερών και στα κατορθώματα του Μιχάλη Λιάπη. Ωστόσο, ακούστηκαν από τους πολιτικούς και σίγουρα από τους πολιτικούς αρχηγούς. Το ζήτημα είναι και αν θα εισακουστούν.
Όχι πως θα πρέπει να περιμένουμε έναν μεγάλο συνασπισμό των κομμάτων που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, αυτά δύσκολα να γίνουν εκτός και αν πρόκειται για παιχνίδι εξουσίας, όπως στο κάπως μακρινό 1990.
Εκείνο όμως που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, ανεξάρτητα του ποιος θα κυβερνά την χώρα, είναι μια πολιτική συμφωνία για να γίνουν ορισμένα πράγματα και να κρατήσουν στο χρόνο.
Συγκεκριμένα, συμφωνία για ένα δίκαιο, επιτέλους, φορολογικό σύστημα, το οποίο εκκρεμεί εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια. Πλήρη αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα, ώστε να γίνει ευέλικτος, αποτελεσματικός και να καταπολεμήσει την διαφθορά του ιδιωτικού τομέα. Σήμερα αυτή την διαφθορά την βρίσκουμε και στον δημόσιο τομέα. Σημαντικό είναι επίσης να κατατροπωθούν οι διάφορες συντεχνίες που δεκαετίες τώρα πλουτίζουν σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος και του ατομικού συμφέροντος πολλών ελλήνων. Να σταματήσει το αστείο με τους συνταξιούχους στα 42 ή στα 45 χρόνια. Είτε είναι αστυνομικοί είτε στρατιωτικοί, έχουν πολλά να προσφέρουν ευρισκόμενοι σε μια παραγωγική ηλικία.
Αυτά είναι μερικά από τα σημεία που απαιτούν πολιτική συμφωνία μεταξύ των κομμάτων. Υπάρχουν και άλλα, αλλά και αυτά να πετύχει το πολιτικό μας σύστημα, θα έχει σώσει την χώρα από την καταστροφή. Θα έχει δυναμώσει το καρυδότσουφλο «Ελλάς» και θα το κάνει να πάει πιο γρήγορα σε στα αναπτυξιακά νερά. Και ας κυβερνήσει όποιος θέλει μετά. Έχοντας τις δεσμεύσεις αυτές, για την σωτηρία της χώρας, πολύ δύσκολα να ρίξει το σκαρί στα βράχια.
Υπάρχει όμως ακόμη ένα ακόμη προαπαιτούμενο για να ζήσει η χώρα μας και να μη χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου μέσα στο 2014. Όσο το δυνατόν περισσότερο, να ξεχωρίσει η πολιτική από την οικονομική εξουσία. Αν η τομή των δυο αυτών συνόλων είναι το κενό σύνολο, αν δηλαδή δεν έχουν κοινό πεδίο, έχουμε το μέγιστο της έννοιας της δημοκρατίας. Αυτό όμως είναι ουτοπικό. Ωστόσο, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με πλήρη επικάλυψη της πολιτικής με την οικονομική εξουσία, καθώς έτσι, δεν υπάρχει δημοκρατία.
Το 2014 έφτασε. Αν εμείς ομονοήσουμε, αν συμφωνήσουμε σε μια σειρά νομοθετημάτων που θα κρατήσουν στο χρόνο και θα κάνουν κράτος σοβαρό την χώρα μας, τότε και οι δανειστές και οι άλλοι εταίροι μας στην ΕΕ, θα πειστούν πως αν μας βοηθήσουν με το κούρεμα του χρέους και σε άλλους τομείς, θα είναι και προς το δικό τους το καλό.
Τότε, μπορεί να δούμε το καρυδότσουφλο «Ελλάς» να μετατρέπεται σε ένα δυνατό και γρήγορο σκαρί που θα ταξιδεύσει με ασφάλεια το 2014 και ίσως κάποια στιγμή, όχι πολύ μακρινή, να βρεθεί και σε ασφαλές λιμάνι.